Queen of Soul

Praktycznie każdy człowiek na tej planecie zna cudowny soulowy głos i cudną kobietę, jaką była Aretha Franklin.

Amerykańska piosenkarka soulowa i bluesowa. Była nazywana „Królową soulu” i jedną z najpopularniejszych przedstawicielek tego gatunku obok wykonawców, takich jak: Sam Cooke, Ray Charles, Stevie Wonder, Nina Simone czy Al Green.

W swej długiej karierze zdobyła aż 18 nagród Grammy. Była pierwszą kobietą, która została przyjęta do Rock and Roll Hall of Fame^[4].

Do jej największych przebojów należą słynne utwory: „Respect”, „I Say a Little Prayer”, a także „(You Make Me Feel Like) A Natural Woman”, „Day Dreaming”, „Jump to It”, „Freeway of Love” czy „A Rose Is Still a Rose”, które pamiętać będziemy na zawsze. 

Urodziła się 25 marca 1942 w Memphis w Tennessee jako córka Barbary Vernice Franklin pianistki i wokalistki, i Clarence’a LaVaughna „C. L.” Franklina baptystycznego kaznodziei i obrońcy praw człowieka z Shelby. Miała dwie siostry – Ermę i Carolyn oraz brata Cecila. W 1944, kiedy miała dwa lata wraz z rodziną przeprowadziła się do Buffalo. Przed jej piątymi urodzinami, w 1946 na stałe przeniosła się z rodzicami do Detroit, gdzie jej ojciec został pastorem w New Bethel Baptist Church. W 1948 ostatecznie rozpadło się małżeństwo jej rodziców. Kiedy miała 10 lat zmarła jej matka na atak serca. Arethę wychowywała głównie babcia. Miała muzyczne pasje. Śpiewała w chórze kościelnym, w kościele, w którym jej ojciec był pastorem. Sama, ze słuchu, nauczyła się grać na fortepianie. W kościele prowadzonym przez jej ojca poznała wokalistki gospel takie jak Albertina Walker, Mahalia Jackson i Clara Ward. 

Mając 14 lat, zaczęła nagrywać piosenki w profesjonalnym studiu. W wieku 19 lat podpisała swój pierwszy kontrakt z wytwórnią CBS. Śpiewała głównie gospel. Szerszy rozgłos przyniosły jej piosenki jazzowe z elementami popu: „Operation Heartbreak”, „Won't Be Long”, „Rock-A-Bye Your Baby with a Dixie Melody” i „Runnin’ Out of Fools”.

W 1967 zaczęto nazywać artystkę „Królową Soulu”. Za singiel „Respect” otrzymała dwie nagrody Grammy^[5], jej nazwisko znalazło się na szczycie „Billboardu”. W styczniu 1987 nagrała singiel „I Knew You Were Waiting (For Me)” w duecie z George’em Michaelem, za który otrzymała Grammy.Sława przyszła wraz z nowym kontraktem z Atlantic Records. W latach 60. XX wieku wylansowała takie przeboje jak „Respect”, „I Never Loved a Man”, „Chain of Fools”, „Baby I Love You”, „I Say a Little Prayer”, „Think” i „The House That Jack Built”. Swym głębokim, ciepłym głosem i zdolnością interpretacji zwiększyła popularność gatunku soul. Śpiewała też w innych stylach, począwszy od tanecznego popu, gospel do wokalnego jazzu.

3 stycznia 1987 została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame, a jej piosenka „Respect” znalazła się na piątym miejscu na liście 500 utworów wszech czasów wg magazynu „Rolling Stone”. Zajęła pierwsze miejsce w zestawieniu 100 najlepszych wokalistów wszech czasów wg pisma „Rolling Stone”. W całej karierze zgarnęła w sumie 18 nagród Grammy.

Wystąpiła w kilku filmach, w tym w komedii muzycznej Johna Landisa The Blues Brothers (1980) jako pani Murphy u boku Johna Belushi i Dana Aykroyda, a także jej sequelu Blues Brothers 2000 (2000).

W 2005 została odznaczona przez ówczesnego prezydenta USA George’a W. Busha Prezydenckim Medalem Wolności, najwyższym cywilnym odznaczeniem Stanów Zjednoczonych. W styczniu 2009 zaśpiewała na inauguracji pierwszego w historii USA czarnoskórego prezydenta Baracka Obamy. W przeszłości występowała też na inauguracjach dwóch innych amerykańskich prezydentów – Jimmy’ego Cartera i Billa Clintona.

Po raz ostatni zaśpiewała w listopadzie 2017 w Nowym Jorku na gali fundacji Eltona Johna, wspierającej walkę z AIDS.

Prywatnie była matka chrzestną Whitney Houston.

W 2010 zdiagnozowano u niej raka. Zespół lekarzy orzekł, że jest to rak nieoperacyjny.

Zmarła 16 sierpnia 2018 w wieku 76 lat po ciężkiej chorobie w swoim domu w Detroit na raka trzustki. Ceremonia pogrzebowa ma odbyć się w Muzeum Historii Afroamerykanów Charlesa H. Wrighta w Detroit.